Soepschildpadden

Er waren eens twee soepschildpadden… Tsja, het klinkt als een mooi sprookje maar ik ben niet zo goed in sprookjes verzinnen. Dus ga ik jullie maar gewoon weer vervelen met een verslag van de afgelopen week.

Vorige week heb ik doordeweeks verder niet zo heel veel gedaan. Veel aan het verslag gewerkt, een keertje lekker een middagje wezen zwemmen en vooral ook te veel bezig geweest met muizenkeutels opruimen… Inderdaad, ons muizenprobleem is nog steeds niet verholpen…

Donderdag kregen we van onze huurbazin dan ook wat middelen om de muizen op te ruimen. Een muizenval en vier stukken muizenplaksel (soort plakkende matjes waar de muizen op vast blijven zitten als ze er overheen lopen). Tsja, maar hoe werkt zo’n muizenval nou precies… Ik was natuurlijk nieuwsgierig genoeg om even te kijken of ik erachter kwam hoe het werkte maar dat had ik beter niet kunnen doen. Ik denk dat het wel effectief is want het doet best pijn als je duim er tussen komt! Maar hoe het nou precies werkt weten we nog steeds niet…

De volgende ochtend kwamen we er in ieder geval wel achter dat het muizenplaksel wel effectief is. We hadden al twee muizen gevangen! We wisten natuurlijk niet precies hoeveel muizen we hadden, maar het was alvast een goed begin! Met een enigszins gerust gevoel konden we aan ons weekend naar Galibi beginnen!

Vrijdagochtend om 8.00 moesten we verzamelen voor ons tripje naar Galibi. Doordat het verkeer nogal vast zat kwamen we iets later maar nog steeds ruim op tijd. Na een paar uurtjes in de bus (met onderweg wat tussenstops voor het ontbijt, het bezichtigen van een monument van de binnenlandse oorlog en een omweg door het plaatsje Moengo) kwamen we aan in Albina waar we op de boot stopten. Omdat we nu vrij dicht bij de oceaan zaten werd ons aangeraden om poncho’s aan te doen omdat het water hier wat onstuimiger was. En dat bleek ook wel nodig!

Eenmaal aangekomen op Galibi werden de kamers verdeeld en kregen we de lunch. Daarna gingen we een dorpswandeling door de dorpjes op Galibi, Christiaankondre en Langemanskondre, maken. Daarna was het al weer tijd voor het avondeten, gevolgd door de culturele show van de Indianen uit Galibi. De mannen zorgden voor de muziek en zang en de vrouwen voerden daar een dans bij op. Ook waren Merel en ik natuurlijk weer het slachtoffer toen een groepje uit het publiek ook de dans moest gaan leren… Daarna werd er ook nog een dans met het hele publiek gedaan dus ik heb mn beweging weer gehad.

Na de culturele show was er nog de mogelijkheid om souvenirtjes te kopen (en ja, ik heb me weer niet kunnen inhouden…) en vervolgens was het wachten op de tocht naar de schildpadden. Van de groep die de avond ervoor was geweest hadden we al flinke spookverhalen gehoord. Zij waren vier uur onderweg geweest over een woeste rivier, supernat geworden, verschillende waren zeeziek geworden en ze hadden wel twee schildpadden gezien maar die hadden geen eieren gelegd… Het bracht je bijna aan het twijfelen maar natuurlijk zijn we wel meegegaan!

En wij hadden wel geluk! Al vrij snel zagen we vanaf het water dat er een schildpad het land opging. De gids en de bootsmannen gingen eerst voorzichtig kijken. Als de schildpadden gestoord worden tijdens hun tocht naar het land draaien ze zich meteen om en gaan ze terug naar de zee. Toen we stonden te wachten kwam er vlakbij ons echter ook een schildpad de zee uit. Dus iedereen muisstil maar al snel kreeg ze ons toch in de gaten en keerde terug de zee in.

Na even gewacht te hebben mochten we bij de schildpad gaan kijken. Er bleken er twee vlak naast elkaar te liggen. De een was nog bezig met haar nest te graven en de andere was al eieren aan het leggen. Deze soepschildpadden (in het engels heten ze green turtles, dat vind ik toch wat vriendelijker klinken…) hebben een schild van zo’n meter lang denk ik en dat zijn nog kleintjes. De lederschildpadden die over een maand of drie hun eitjes komen leggen kunnen ongeveer dubbel zo groot zijn!

Als de schildpad eenmaal eitjes aan het leggen is laat ze zich nergens meer door verstoren dus konden we er met zn allen omheen gaan staan om toe te kijken. Ze legt ongeveer 150 eitjes tegelijk die allemaal ongeveer zo groot zijn als pingpongballen (zie foto). Als ze klaar is met het leggen van de eitjes is ze nog heel lang bezig om haar nest goed te bedekken voordat ze terug gaat naar de zee. Je kunt goed zien dat dit hele proces (wat zo’n 2,5 uur in beslag neemt) erg veel energie kost want tussendoor neemt ze vrij vaak pauzes om op adem te komen. Als ze eindelijk tevreden is over haar nest gaat ze weer terug naar het water. Dit proces herhaalt ze in haar vruchtbare jaar (wat ze ongeveer eens per vier jaar heeft) drie keer. Dus dat zijn zo’n 450 eitjes. Helaas groeit maar 1 op de 1000 schildpadjes uit tot een volwassen schildpad door de gevaren van de rivier…

Toen we dit proces helemaal gezien hadden gingen we weer terug naar de lodges. Moe maar voldaan na deze drukke dag hebben we snel het bed opgezocht. Helaas mochten we bij de schildpadden niet flitsen omdat de dieren daarvan wel kunnen schrikken en zelfs blind kunnen worden dus erg mooi zijn de foto’s niet geworden.

De volgende ochtend was er eerst wat discussie over het programma, waarna besloten werd dat we naar Frans Guyana gingen. Dit stond eigenlijk voor de laatste dag op het programma maar omdat dat een zondag was, en de strafgevangenis die we wilden bezoeken dan dicht zou zitten, werd het programma omgegooid. In de strafgevangenis kregen we een rondleiding en een stuk van de geschiedenis van de gevangenis te horen. Ook zagen we de kamer waar Papillon (onder andere bekend van zijn eigen boek en film) gevangen heeft gezeten en zijn eigen naam in de vloer heeft gekerfd.

Na de rondleiding liepen we nog een stukje door het Frans Guyanese stadje Saint Laurent waar we op een terrasje wat hebben gedronken en weer eens een heerlijk croissantje hebben gegeten! Dat was wel weer lekker na 4,5 maand zonder croissantjes! Daarna was het al weer tijd om terug te gaan naar Galibi. Gelukkig hebben we nergens paspoortcontroles gehad dus mijn zorgen over mijn single entry visum voor Suriname waren nergens voor nodig. Maar officieel ben ik nu dus illegaal in Suriname…

Op Galibi aangekomen was het alweer tijd voor de lunch waarna we een rondleiding kregen over de kostgrondjes (stukken grond waar mensen hier de kost mee verdienen door producten te verbouwen). Toen ’s avonds nog het avondeten en verder lekker boekje lezen en een beetje kletsen enzo.

Zondag was het weer vroeg op want om 7.30 zouden we met de boot naar de Tijgerbank vertrekken. Helaas had de bakker zich verslapen dus moesten we nog iets langer wachten op het ontbijt… Om 8.45 vertrokken we alsnog. Onderweg zagen we iets heel bijzonders! Er lag nog een schildpad op het strand terwijl ze overdag eigenlijk nooit op het strand komen! Toen we dichterbij gingen kijken bleek dat ze zichzelf helemaal vastgewerkt had tussen de takken en niet meer weg kon. Ze had wel een nest gegraven maar geen eieren gelegd. Een paar sterke mannen (zo’n schildpad weegt zo’n 200 kilo) hebben haar toen tussen de takken bevrijd, waarna ze weer naar de zee kon. Erg gaaf om het bij daglicht te zijn! En tevens de kans om mooie foto’s te maken!

Even later zagen we ook nog wat parende schildpadden in de rivier! Ook erg leuk om te zien! Toen ze ons echter in de gaten kregen stopten ze meteen en doken ze onder water. Helaas…

Vervolgens koers gezet richting de Tijgerbank. Dit is een grote zandbank die zijn naam te danken heeft aan de structuur van het zand. Daar hebben we een tijdje rondgelopen en genoten van de rust en het uitzicht.

Toen nog een tussenstop gemaakt bij het park van Stinasu (Stichting natuurbehoud Suriname) om even van het uitzicht te genieten en nog wat leuke fotootjes te maken. Toen was het toch echt weer terug om de tassen op te gaan halen en te beginnen aan de terugtocht naar Paramaribo.

In Paramaribo aangekomen bleek het hier het hele weekend geregend te hebben. Wij hadden af en toe wel een buitje, en werden vooral erg nat van het opspattende water vanuit de rivier in de boot, maar mochten dus niet klagen! Ook zag ik meteen weer een nieuwe voorraad muizenkeutels in mn kast… Zucht, dat probleem is dus nog niet verholpen…

Liefs, Karin