Peperpot

Zaterdag was het dan zover. Nadat de eerste stageweek was overleefd (wat overigens geen enkel probleem was hoor! Het is er erg gezellig en het werk is tot nu toe nog best leuk :)) was het tijd om weer eens de toerist uit te hangen.

Het was de bedoeling om vroeg op te staan en gewapend met een dikke laag zonnebrand en nog wat andere benodigdheden om 7.00 op de fiets te stappen. Uiteindelijk werd het een kwartiertje later, maar voor het weekend nog best vroeg dacht ik zo! Eerst via een nieuwe route die we nog niet kenden naar de waterkade van Paramaribo gefietst, met onderweg al enkele fotostops. Dat fietsen blijft nog steeds een hele beleving! Als er 6 wegen bij elkaar komen op een kruising heb je echt geen flauw idee waar je allemaal op moet letten. Maar we hebben het weer overleefd. Zelfs toen we een stuk op de verkeerde weg zaten, en dus als spookrijders tegen het verkeer in gingen, zijn we er zonder kleerscheuren van af gekomen.

Een paar minuten voor 8 kwamen we aan bij de waterkade. Daar moesten we nog even uitzoeken hoe we een boot konden vinden naar de overkant van de Suriname rivier, maar dat bleek niet zo moeilijk. Voor je het weet zaten we op ons privépont (en privé betekent alleen maar dat je dubbel zoveel betaald, kwamen we op de terugweg achter!) en kwamen we aan de overkant aan. Commewijne was bereikt! Na nog flink wat geslijm van Surinaamse jongens die aan die kant van de rivier stonden, en wat foto-tjes van het uitzicht wat we nu op Paramaribo hadden, zijn we op de fiets gestapt richting Peperpot.

Vanuit de reisgidsen hadden we het idee gekregen dat dit een rustig gebied was waar alleen de verschillende plantages, die tegenwoordig nauwelijks meer gebruikt worden, aan elkaar grensden. Het kon dus nooit verder als een kilometer of 5 fietsen zijn volgens ons kaartje. Goed te doen dus!

Maar dat bleek absoluut niet te kloppen! Het eerste stuk bevonden we ons op een drukke weg en van plantages was nog weinig te zien. Hoe moesten we Peperpot nou herkennen. Na een tijdje vonden we een afslag naar rechts die ‘Weg naar Peperpot’ heette. Dat kon niet missen dus! Peperpot leek in de buurt. Na een half uurtje fietsen ging de verharde ‘Weg naar Peperpot’ over in zand’Weg naar Peperpot’. Als het dan al zand werd zullen we toch wel in de buurt zijn? Na nog een half uur over zandweggetjes doorgereden te zijn hadden we dan eindelijk ons doel bereikt! Een behoorlijk vervallen plantage waar weinig meer van het vroegere werk te zien was. De plantage zelf viel dus een beetje tegen, al was het wel leuk dat we nog een tijdje met de oude beheerder van de plantage gepraat hebben, die ons nog het een en ander uit kon leggen. En de weg er naar toe was, ondanks dat die een stuk langer was dan we dachten, ook zeker de moeite waard!

Na een nieuwe laag zonnebrand aangebracht te hebben besloten om maar weer verder te fietsen. Hierbij werden we nog lang achtervolgt door een uitgemergeld hondje van de plantage. Hij zag ons blijkbaar als laatste hoop op een beter leven, want hij kon erg zielig kijken en hield de achtervolging lang vol! Maar uiteindelijk zijn we hem na een kwartiertje fietsen toch kwijt geraakt…

Op de terugweg hadden we van de beheerder van Peperpot een binnendoor route gekregen. Een heel smal paadje tussen veel bomen waardoor er een stuk meer schaduw was dan op de weg die we op de heenweg hadden genomen. Dat was wel welkom met de 35 graden die we anders op ons afgevuurd kregen! Bovendien zat deze route vol met beesten en kon je er soms zelfs apen zien! Maar helaas hebben we alleen maar een hoop geritsel en geluiden tussen de bomen gezien. Het was ook wel erg lastig om goed om je heen te kijken zonder van het smalle pad af te raken. Maar de omgeving was ook hier zeker heel erg mooi! En bovendien bleek deze route heel veel korter als die van de heenweg.

Terug op de grote weg maar weer een stukje richting de rivier gefietst. Onderweg even gestopt bij een klein javaans restaurantje en daar een baka bana gegeten. Inderdaad, een gebakken banaan, maar zeker niet te vergelijken met de gebakken bananen die we in Nederland bij de Chinees kennen. Deze was veel lekkerder!

Nadat we even flink uitgerust hadden maar weer verder gefietst richting de rivier en nadat we dit keer gewacht hadden tot het pontje vol was weer terug naar Paramaribo gegaan. Daar nog even een toeristische route naar huis genomen en uiteindelijk moe, warm en voldaan rond 15.15 weer bij onze kamers aangekomen. Tijd voor een lekkere verfrissende douche!

Ware het niet dat de stroom net uitgevallen was en de waterleiding hier blijkbaar ook afhankelijk is van het stroomnetwerk! De paar druppels water die nog uit de kraan kwamen waren amper genoeg om een washandje vochtig te maken. Dus maar weer wachten tot de stroom terug kwam… En het was zo warm!!! Een verfrissende regenbui deed al goed voor ons (we waren dus op tijd teruggekeerd van onze fietstocht!) maar uiteindelijk, na zo’n 1,5 uur wachten, konden we een echte douche nemen!

Na het douchen het resultaat van een dag fietsen in de omstandigheden die we hier hebben maar eens bekeken. En ja je raadt het al, ik was rood! Niet knalrood maar toch leek het net voldoende om flink te gaan vervellen. Maar ondertussen lijkt het erop dat het allemaal hard mee viel.

Deze erg leuke dag ook nog maar even goed afgesloten (vooral ook omdat we absoluut geen zin hadden om te koken) door een paar meter van ons appartement bij een restaurantje uit eten te gaan. We hadden roti doks (=eend) besteld en dit bleek toch wel erg moeilijk eten! Maar het was wel lekker :) En uiteindelijk nog even de foto’s bekeken en benoemd en een verslagje over de dag geschreven. Om vervolgens moe maar voldaan naar dromenland te keren…

Zondag de dag begonnen met een beetje luieren. Beetje lezen, beetje puzzelen, beetje naar buiten staren en meer van dat soort dingen. En Arjan gebeld! Tsja, als je zo ver uit elkaar bent moet je je 1-jarig jubileum maar telefonisch vieren… Uiteindelijk besloten om maar eens een kijkje te gaan nemen op de Kwattamarkt (inderdaad, een markt bij ons in de straat, wat overigens betekend dat het nog wel 10 minuten fietsen is). Hier ons in de gezellige drukte gevraagd en van alles aangeboden gekregen. Het was vooral veel groente, fruit, vlees en vis maar ook enkele kraampjes met niet levensmiddelen. Er werden zelfs ook papegaaien, andere vogels en kippen verkocht.

Toen we in de hal van vlees en vis kwamen werd ik meteen aan mn arm meegetrokken door een fanatieke verkoper omdat ik toch echt zijn vis moest hebben! Hij kon dan ook maar niet begrijpen dat ik geen vis lust en het dus echt niet hoefde te hebben. De volgende Surinaamse verkoper die er bij kwam staan was helemaal direct: ‘Hoi, wil je met me trouwen?’ Euhh… nee! Toen hij vroeg waarom niet heb ik hem maar verteld dat ik al een andere kandidaat op het oog heb ;-) waarop hij reageerde ‘Oh, maar anders had ik wel kans gemaakt?’ Ja hoor, jij wel… Even later toen we weer langs hem liepen vroeg die nog een keer ‘Ahhh, voor een keertje kunnen we toch wel trouwen? Een keertje maar?’ Tsja, ik weet niet hoevaak de mensen hier gemiddeld trouwen, maar mij lijkt bij voorkeur één keertje eigenlijk wel het maximum…

Nadat we weer teruggekeerd waren van de markt, even wat boodschappen gedaan hadden en gegeten besloten we ons eens na het zwembad te begeven. Maar dat werd ons niet gegund! Toen ik me net omgekleed had barste er weer een flinke regen en onweersbui los waardoor we weinig zin hadden om op de fiets te stappen. En sowieso is onweer in een openluchtzwembad ook niet erg handig. Na de bui, toen het al te laat was om nog te gaan zwemmen, nog wel even richting het zwembad gefietst om te kijken hoe het er uit zag, wat de openingstijden zijn en hoe duur het is enzo. En het leek zeker de moeite waard om nog eens een poging te wagen. Wie weet hebben we volgende week meer geluk.

Maandag weer vroeg op om richting het MWI (stageplaats) te gaan. Daar vol goede moed begonnen aan een nieuw experiment maar al snel bleek het materiaal van vandaag niet te functioneren. Alle moeite voor niets dus en dinsdag weer een nieuwe poging wagen! Daardoor vrij snel klaar met het experimentele deel van deze dag en overgegaan tot wat literatuuronderzoek en een gesprek met onze begeleider over wat precies de bedoeling is voor het verslag. Al met al toch nog wel een nuttige dag dus. Ook nog even op internet gezeten maar omdat de pc waar ik achter zat mijn USB-stick niet herkende (tsja, het is een derde wereld land he…) kon ik mn bericht niet posten. Vandaar dat hij nu nog wat langer wordt…

Eenmaal thuis me nog even kapot geschrokken. Toen ik me even teruggetrokken had op mn kamer werd er op mn deur geklopt. Dus ik ging er vanuit dat het Merel of Rochella zou zijn, maar mijn ‘ja?’ werd beantwoord door een mannenstem. Dan zal het Ricky wel zijn… De zoon van onze huisbaas die regelmatig wat klusjes opknapt in het huis als er iets vervangen moet worden ofzo. Dus ik doe mn deur open, staat er opeens een Chinees voor de deur. Hoe komt die nou binnen?!?! ‘Jij sleutel hebben?’ Euhh… ja, maar die is van mij en dat blijft ie… Kijk ik richting het balkon zie ik nog twee Chinezen staan. He?!?! Uiteindelijk de deur opengedaan zodat de Chinees naar buiten kon die voor mn deur stond. Maar 2 minuten later stond hij weer op het balkon! Vreemd allemaal… Dus ik maar heel argwanend mn kamerdeur op slot gedaan en in de huiskamer gaan zitten lezen. Toen sprak ik even later Rochella en bleek dat die mensen een nieuw afdak boven ons balkon kwamen plaatsen. Tsja, als ze dat nou meteen even gezegd hadden… Hebben ze me misschien ook wel in het Chinees verteld maar dat blijft toch nog een lastige taal voor mij :-S

Daarna vanavond nog even een keer de wasmachine aangezet, maar dat was niet zo’n succes! Op mezelf wonen moet je dus echt leren… Al mn ondergoed en mn sokken zijn nu roze! Tsja, dat beddengoed bleek dus af te geven… Maar gelukkig is roze mn lievelingskleur…

Nu maar eens even een eind maken aan dit verhaaltje want vind deze post wel weer lang genoeg. Morgen dus weer een nieuwe poging wagen om het online te plaatsen. En dan nu tijd om eens lekker ontspannen een filmpje te kijken voordat ik mn nest weer induik. Als het goed is wordt het morgen op de stageplek zo geregeld dat we op ons eigen lab met onze laptop kunnen internetten, dus dan wordt posten, mailen en al dat soort dingen een stuk makkelijker!

Dat waren mijn weekend- en maandagavonturen hier in Paramaribo. Heb ik nog veel spectaculairs gemist in Nederland? Hoorde in ieder geval dat jullie daar zondag ook een mooie dag hadden gehad en de helft van onze temperatuur hadden bereikt? Hier was het namelijk 35 graden. Ik zal het zo wel weer eens even bekijken tijdens het NOS-journaal…

Liefs, Karin