Raleighvallen

Ik ben weer heel veel avonturen en verhalen rijker, dus tijd voor een uitgebreid verslag! Dus bereid je maar voor op een flink verhaal om te lezen!!!

Vorige week heb ik naast de stage veel tijd met mn ouders doorgebracht. Nog een middagje naar het centrum, een keer uit eten of gewoon lekker bij elkaar bijkletsen en een spelletje spelen. Erg gezellig dus!

Donderdag bleek degene die op onze stage de voorbereidingen voor onze proeven doet ziek te zijn. Niemand had tijd, of ontbrak de kunde, om deze voorbereidingen over te nemen dus werd het weer een dagje aan het verslag werken. Omdat we onze eerste versie van het verslag ’s maandags net ingeleverd hadden en nog geen commentaar hadden ontvangen, kwamen we echter niet veel verder en besloten we maar lekker op tijd met ons weekend te beginnen.

We zijn toen donderdagmiddag in het centrum van Paramaribo de synagoge (diegene die naast de moskee staat) gaan bezichtigen en hebben daar een rondleiding gehad. Erg leuk om het verhaal bij de synagoge te horen en de ruimte te bekijken. Zelfs de heilige ornamenten werden getoond, en dat schijnt toch wel heel erg uniek te zijn.

Daarna weer richting kamer gegaan en ’s avonds met mn ouders roti gaan eten. Het blijft moeilijk om te eten maar wel lekker! Daarna snel naar huis om de tas voor het weekend in te gaan pakken...

Want vrijdagochtend was het dan zover. Om 7.45 stond de taxi voor en die zou ons naar vliegveld Zorg en Hoop brengen. Daar ontmoetten we onze zes medereizigers en Kenneth, de reisleider voor dit weekend, en was het al snel gezellig. Nadat we rond 9.00 allemaal gewogen waren (om te controleren of het vliegtuigje het wel aan zou kunnen) konden we instappen en vertrokken er twee vliegtuigjes (wij zaten in de grootste, een 8 persoons vliegtuigje) richting de Raleighvallen.

Het uitzicht vanaf het vliegtuig was erg mooi! De redelijk dichtbevolkte stad (voor Surinaamse begrippen dan) werd al snel verruilt voor heel veel bos. Overal om je heen zag je bomen met af en toe een riviertje er tussen en bergen. Na 50 minuten vliegen was het echter al weer voorbij en landden we op Foengoe-eiland, het eiland bij de Raleighvallen waar we zouden verblijven dit weekend. En het was echt schitterend!

Nadat we onze spullen naar de lodge hadden gebracht waar we zouden verblijven, we kennis hadden gemaakt met Patrick de kok, Hugo de gids van het eiland en enkele andere medewerkers van het eiland, de bedden waren verdeeld en we wat gedronken hadden, zagen we de eerste doodshoofdaapjes al richting de lodge komen! Deze waren, doordat er hier heel vaak gasten komen, lui geworden omdat ze door gasten gevoerd werden. Wij hebben ze dus ook maar verwend met bananen die ze netjes uit je handen aanpakten.

Daarna werd het tijd voor de eerste activiteit: de eilandwandeling. Van te voren was ons verteld dat het een uurtje zou duren. Al snel liepen we door het tropische bos en kregen we veel uitleg over de verschillende bomen, planten en vruchten en waarvoor het gebruikt werd (bijvoorbeeld de medicinale werking, schoonmaakspullen, hout wat werd gebruikt voor boten en huizenbouw en bepaalde takken die geesten verjagen. Na een flinke wandeling kwamen we bij de punt van het eiland en konden we even van het uitzicht over de rivier genieten. Daarna gingen we weer terug door het bos en liepen we nog even via het vliegveld waar we aangekomen waren en hebben we nog wat andere huisjes op het eiland bezichtigd. Na zo’n 2,5 uur (!) waren we weer terug bij de lodge en werd het tijd voor de lunch.

Na de lunch zijn we in een bootje gestapt waar we vijf minuten later al weer uit konden. Het was tijd voor een frisse duik in de rivier. Na heerlijk afgekoeld te hebben gingen we weer terug om nog een beetje rond te lopen op het eiland en te genieten van de natuur, het uitzicht en de aasgieren op de rotsen in het water. Daarna was het avondeten en hebben we nog gezellig met zn allen gekletst met de gitaarmuziek van Kenneth op de achtergrond.

Zaterdag moesten we al weer vroeg op, want vandaag stond de klim naar de Voltzberg op het programma. De ochtend bleek echter een ideaal moment om te luisteren naar de natuur. Met veel vogelgeluiden en de brulapen op de achtergrond was het echt genieten! Na het ontbijt werden de spullen bij elkaar gepakt en gingen we er op uit. Na een minuut of 10 varen met de boot kon de tocht beginnen. Het zou ongeveer 2 uur lopen zijn naar de voet van de berg en vervolgens nog een uur de berg op… Om 9.00 vertrokken we en na een flinke tocht, waarbij we doodshoofdaapjes, kapucijneraapjes, een havik en veel knalblauwe vlinders zagen kwamen we om 12.00 aan bij de voet van de berg. We liepen dus al een uur achter op schema! Na even geluncht te hebben vervolgden we onze tocht die dus al snel bergop ging. Klimmend en klauterend vervolgden we onze tocht naar boven door het oerwoud. Na een minuut of 20 hield de bebossing op en moesten we verder over de rotsen. Dus in de palle zon, met bijna geen begroeiing waar je je af en toe aan vast kon grijpen, moesten we nog een half uurtje naar boven. Flink kapot kwamen we rond 13.15 boven op de berg, waar je gigantisch ver van je af kon kijken en een schitterend uitzicht over het regenwoud van Suriname had. De vermoeidheid en de tocht er naar toe was je daardoor dan ook al weer heel snel vergeten!!! Het was echt geweldig…

Een klein uurtje later was het tijd om aan de terugtocht te beginnen omdat we anders niet op tijd terug zouden zijn voor de boot. Op de terugweg zagen we nog wat mooie vogels, een schildpad en kwatta-apen (slingerapen). Maar doordat we op de terugweg veel minder uitleg kregen over de geheimen van het oerwoud ging de terugtocht veel sneller. Rond 16.00 waren we dus ook al weer terug bij de aanlegplaats van de boot, een uur te vroeg! We konden dus nog even uitgebreid bijkomen en genieten van de natuur voordat we weer terug gingen naar onze verblijfplaatsen voor dit weekend. Moe maar voldaan hebben we genoten van een verlate lunch en vooral erg veel koel drinken! Ondanks dat we in totaal maar zo’n 15 km gelopen hebben (volgens de boeken tenminste, ik had toch echt wel het idee dat het veel verder was, want zo langzaam liepen we nou ook weer niet…) was het een loodzware tocht maar zeker de moeite waard!

Na de verlate lunch zijn we nog even in de rivier bij het eiland gesprongen om alle spieren tot rust te laten komen. Heerlijk! Daarna nog even lekker (koud) douchen en toen was het al weer tijd voor het avondeten. Daarna hebben we nog weer lekker met zn allen nagekletst, een nieuw kaartspel geleerd (boerenbridge), genoten van de sterrenhemel (ik weet nu ook hoe Orion er uit ziet) en liedjes gezongen onder begeleiding van de gitaarmuziek van Kenneth.

Zondagochtend konden we het wat rustiger aan doen. Na het ontbijt kwamen wat enthousiaste Surinaamse medewerkers van Foengoe-eiland naar onze lodge gerend om te melden dat er reuze otters gezien waren. Dus daar gingen we natuurlijk even op af! Helaas waren we te laat en konden we de otters alleen nog maar horen en niet meer zien. Een van de medewerkers ging toen ook op deze plek vissen en binnen een minuut of 20 had hij al vier piranha’s gevangen! En daar hadden we gisteravond nog in gezwommen…

Daarna vertrokken we weer met de boot voor een korte vaart. Weer aangemeerd was het tijd voor een nieuwe wandeling door het bos. Deze keer was het gelukkig maar drie kwartier, waarna we aankwamen bij de rand van het bos met uitzicht over de Moedervallen. Na nog een stukje bijna hink-stap-springend over de soms losliggende en gladde rotsen afgelegd te hebben, hadden we een mooi uitzicht over deze watervallen.

Op de terugweg hebben we weer wat aapjes en blauwe vlinders gezien. Daarna meerde de boot nog even aan bij het strandje waar we ook de eerste middag waren wezen zwemmen voor een lekkere frisse duik. Dus ook deze keer gingen we nog even lekker tussen de piranha’s afkoelen.

Na het zwemmen gingen we weer terug naar de lodge voor een lunch, waarna we de middag zelf mochten invullen. Dus nog even rondwandelen op het eiland, een spelletje spelen en daarna werd het tijd voor een volleybalwedstrijd tegen de Raleighboys (zo noemen de bewoners van dit eiland zich). De eerste set leek het er eerst op dat we keihard ingemaakt zouden worden. Maar nadat we met 7-1 achter stonden kregen we de smaak te pakken en werden we een ingespeeld team. Binnen de kortste keren stonden we met 10-9 voor en konden we de voorsprong uitbreiden! De Raleighboys werden hierdoor nogal fanatiek en begonnen veel tegen elkaar te schreeuwen. Het had me niets verbaasd als ze met elkaar op de vuist zouden gaan, maar dat viel gelukkig mee… Net voor het eind van de set kreeg ik alleen weer eens een bal op het topje van mn vinger (tsja, dat was te verwachten bij mij… maar het was wel een punt!) en die is dus ondertussen mooi dik, blauw en stijf geworden :-S Meteen werd er een emmer vol ijs voor op mn vinger gehaald, waarvan het meeste overigens in de rum van de Surinamers verdween, en kon ik gaan koelen en de rest van de wedstrijd toekijken. De set werd nog wel gewonnen maar toch misten mn teamgenoten mij blijkbaar wel in de daaropvolgende sets want uiteindelijk hebben we met 2-1 in sets verloren (tsja, als je je niets verbeeld wordt het nooit wat he…) Dus de Raleighboys waren uiteindelijk toch nog heel erg vrolijk!

Tijdens de laatste set nog een tijd lang gepraat met Sonny. Een Surinaamse (stomdronken) bewoner van het eiland die witte meisjes wel heel erg interessant vond en mij die avond wel alle mooie plekjes van het eiland wilde laten zien, want dat was toch veel leuker als de hele avond tussen mn ouders in zitten… Nou, laat maar! Hij bleef echter doorzeuren, dus ik was blij toen we volleybalwedstrijd was afgelopen. Daarna werden we nog gewezen op een toekan. Deze zat echter hoog in een boom die ver weg stond, dus eigenlijk was het amper herkenbaar…

Tijdens het avondeten hoorden we vervolgens dat er voor de volgende dag een staking (daar doen ze hier dus ook aan, alleen niemand wist waarom) bij vliegveld Zorg en Hoop op het programma stond… Het was dus niet duidelijk of we wel met het vliegtuig terug konden komen. De rest van de groep zou met de boot en bus terug gaan, dus nu was het de vraag wat het handigst was om te doen. Uiteindelijk werd besloten dat de boot, die eigenlijk de volgende ochtend om 7.00 zou moeten vertrekken, een half uurtje later zou gaan zodat eerst nog contact gelegd kon worden met de stad om te horen wat er ging gebeuren. Afwachten dus…

Na het avondeten stond er een optreden van de Raleighboys op het programma. Erg opzwepende Surinaamse muziek dus het was swingen geblazen! Helaas wel ongeveer de hele avond met een opdringerige Sonny (gelukkig hield hij wel echt van me en wou hij me die nacht nog heel veel mooie dingen laten zien! :-S ) maar dat mocht de pret niet drukken! Na de show hebben we nog een cd van de Raleighboys aangeschaft. Daarna gingen we met zn allen nog even richting de rivier (onder begeleiding van Sonny…) om kaaimannen te spotten. Die bleken dus ook in de rivier te zitten waar wij in gezwommen hadden! Het was natuurlijk hartstikke donker ondertussen, maar door er met een zaklamp op te schijnen kon je aan de andere kant van de rivier een oplichtend oog zien. Dat was dus een kaaiman!

Vervolgens moe maar voldaan nog even nagekletst met zn allen en vervolgens het bed in gedoken. De volgende ochtend zouden we vroeg op moeten om ons klaar te maken voor de terugtocht, al wisten we nog niet hoe we terug zouden gaan…

Dat werd dus een korte nacht waarna snel alle spullen ingepakt werden, ontbeten werd en toen nog even afwachten op wat er komen zou. Om 7.30 werd bekend dat er om 14.00 een vliegtuigje vanuit Paramaribo naar de Raleighvallen zou komen en dat ons dus een tocht van 7 uur met de boot en 2 uur met de bus bespaard bleef. Nadat we afscheid hadden genomen van onze reisgenoten en ze uitgezwaaid hadden, hadden we dus de tijd om nog even te genieten van het eiland.

En genieten werd het! Eerst nog even een stukje over de rotsen tussen de rivier gelopen om te genieten van de natuur. Vervolgens, nadat we weer even teruggekeerd waren bij de lodge, stond opeens het hele eiland in rep en roer. Er was een gonini gespot! De gonini is de grootste roofvogel van Zuid-Amerika die op dit eiland maar ongeveer een keer in het half jaar gezien werd. Ook de meeste medewerkers op het eiland vonden dit dus bijzonder en dus was het zeker wat foto’s waard! De gonini eet onder andere apen en hij leek duidelijk op zoek naar een prooi. De aapjes bevonden zich dan ook heel stil en leken erg bang zo dicht mogelijk bij de grond. Maar de aapjes kwamen dit keer met de schrik vrij. Toen de gonini opeens aanviel had hij een hele grote leguaan te pakken, die hij vervolgens ging oppeuzelen… Tsja, wat kan de natuur toch wreed zijn he ;-)

Vervolgens nog even wat bijgekletst, lastig gevallen door Sonny (hij ging in december ook een tijd naar Paramaribo en wou dan graag mij ontmoeten, maar die interesse was niet echt wederzijds…) genoten van de laatste lunch op het eiland en ons richting het vliegveld begeven. Er waren twee vliegtuigjes geland met nieuwe bezoekers en met een van deze vliegtuigjes gingen twee medewerkers van het eiland (waaronder Sonny) naar Paramaribo, dus die hebben we nog even uitgezwaaid.

Een uurtje later gingen we weer naar het vliegveld want ons vliegtuigje zou er aan komen. We moesten er om 14.00 staan omdat het niet helemaal duidelijk was of hij nou om 14.00 zou aankomen of zou vertrekken. Er kwam echter voorlopig nog niks… Toen er 1,5 uur later nog steeds niks was begonnen we ons al af te vragen of de staking niet toch was doorgezet… Er kon echter ook niet meer informatie vanuit de stad verkregen worden en dus bleef het afwachten. Wel kwam er nog even een boskonijn (die overigens absoluut niet op een konijn lijkt) langs springen dus dat hadden we ook nog even mooi meegepikt!

Om 15.50 kwam er dan eindelijk een vliegtuigje. Het bleek dat het noodweer was in de stad en dat het daarom geen toestemming had om op te stijgen. Het was in het weekend sowieso niet al te best weer geweest daar terwijl wij in totaal misschien 5 minuten regen hadden gehad! We mochten dus absoluut niet klagen… Snel alles inpakken en om 16.00 stegen we weer op waarna we 50 minuten later weer in de stad konden landen. De drukte van de stad deed je de rust van het weekend weer snel vergeten, het zat er weer op…

Thuis nog even de foto’s bekeken, de eerste spullen een beetje uitgepakt en vooral vroeg naar bed om nog even na te dromen over het weekend. Dinsdags begon de stage namelijk weer en zouden we ons commentaar krijgen op de eerste versie van ons verslag. En daarbij werd het duidelijk dat er nog heel veel moet gebeuren aan het verslag… Maar dat gaat uiteindelijk allemaal wel goed komen!

Ook zag ik tot mijn verbazing, toen ik de handbaluitslagen van het afgelopen weekend wilde bekijken die ik uiteraard op de voet volg, dat ik op de voorpagina van SV Loo site sta! Jeetje, ik word nog beroemd… Ik ben benieuwd hoeveel mensen er op die link afkomen, dus hoop dat jullie allemaal een berichtje achter willen laten! Heb ook meteen even het nieuwe programma gecheckt en kwam er achter dat ik tijdens de laatste vier wedstrijden van het seizoen weer in Nederland ben… Verheug me er op om weer mee te mogen doen, want blijkbaar missen ze me bij de vereniging, zoals ik op de site las!

Liefs, Karin