Parachutesprong...

Wat ging het weer snel! Vorige week de laatste paar dagen dat mn ouders hier waren geprobeerd om nog zo veel mogelijk tijd met ze door te brengen. Dus maandagavond kwamen ze nog even bij ons. Dinsdag hadden ze nog een dagtripje naar Brownsberg gepland dus zag ik ze niet. Woensdag was al weer hun laatste avond hier en dus ging ik na de stage naar hen toe en zouden we daarna nog met zn vieren uit eten gaan in het centrum. Maar helaas! Bij mn ouders aangekomen hoorde ik dat de bussen staakten en we dus niet met de bus naar het centrum konden. Nog even getwijfeld of we een taxi zouden nemen maar uiteindelijk maar besloten om bij mij aan de overkant van de straat Chinees te halen. Iets minder luxe misschien maar zeker ook erg lekker en het was ook erg gezellig!

Na het eten weer naar mn ouders gegaan. Daar nog veel bijgekletst, vast het een en ander aan spullen bij elkaar gezocht, een spelletje gespeeld, nieuws gekeken en vervolgens toch maar weer een beetje op tijd naar bed omdat ik de volgende dag wel gewoon weer naar stage moest. Op de stage was ik donderdag voor het eerst blij dat mn proeven een keer mislukten! Dat betekende dat ik lekker op tijd weer weg kon en dus nog drie uurtjes met mn ouders door kon brengen voordat de taxi ze zou komen ophalen!

Bij mn ouders dus nog maar even verder gegaan met spullen bij elkaar zoeken die ik hier zou houden (en dat was een flinke voorraad!) en nog een tijdje lekker rustig op het balkon gezeten. Nou ja, rustig… Opeens begon het hele huis te trillen! Ik dacht nog even dat er een zware truck langs reed ofzo, maar het was muisstil in de omgeving. Het bleek dus een aardbeving te zijn! Later op het nieuws hoorden we dat er in de buurt van Martinique een zeebeving met een kracht van 7,3 op de schaal van Richter was geweest, en dat was bij ons dus ook nog te voelen.

Om 16.15 was het dan zover. Een kwartiertje eerder dan gepland kwam de taxi voorrijden. Dus werden de koffers ingeladen en na een laatste knuffel en nog even flink zwaaien gingen ze weer richting Zanderij om daar op het vliegtuig naar Nederland te stappen. Tsja, toch een raar gevoel dat ik ze de rest van het jaar niet meer zie en dat we nu voor een langere periode afscheid moesten nemen als dat we in september op Schiphol deden…

Maar niet lang de tijd om daar bij stil te staan want vrijdag moesten we weer vroeg op. We zouden gaan parachutespringen (wel een tandemsprong uiteraard, dus gekoppeld aan een ervaren springer)! Dus ’s ochtends opgehaald door de taxi die een kwartier te laat was (de bussen staken nog steeds) en net op tijd aangekomen bij het vertrekpunt. Nou ja, net op tijd… uiteindelijk zelfs veels te vroeg! Het busje waar we mee naar Zanderij zouden gaan kwam namelijk een uur te laat! :-S Uiteindelijk konden we om 8.30 toch in de richting van Zanderij vertrekken.

Daar aangekomen moesten we eerst een formulier ondertekenen over de aansprakelijkheid enzo. Dat begon al met de zin ‘Parachutespringen brengt veel risico’s met zich mee’. Tsja, dat geeft de burger moed zullen we maar zeggen! Natuurlijk alles toch ondertekend en daarna gingen de eerste vier kandidaten voor de sprong richting de instructie, waarna ze het vliegtuig ingingen voor de sprong. Toch raar, zo’n vliegtuig met een open achterkant waarin je gewoon, zonder riemen, op de grond zit! Doordat het nog behoorlijk bewolkt was konden we het vliegtuigje niet helemaal volgen maar opeens kwamen er dan een paar parachutisten door de wolken heen vallen! Na een vrije val van 1,5 km (waarbij de maximale snelheid 200 km/uur is) werd de laatste 1,5 km richting de aarde met parachute afgewerkt.

Dolenthousiast over de sprong werden deze vier bevrijd uit hun teugels (of hoe je het ook mag noemen?), voorzien van een officieel tandemsprongcertificaat en werden de volgende vier voorbereid op de sprong. Merel en ik zouden in de derde en laatste groep springen, maar er werd opeens wat veranderd aan de indeling waardoor Merel toch nu al mee moest. Op zich ook wel handig, want dan kon ik lekker veel foto’s van Merel maken, en andersom! Het was ondertussen een stuk minder bewolkt geworden waardoor je de springers nu al tijdens hun vrije val kon zien.

En toen was het mijn beurt! Samen met nog twee Surinamers die ook wilden springen zouden wij er met zn drieën als laatste aan geloven. Er vielen echter al een paar druppels regen dus ik zag het al voor mij hoe ik groene vlekken in mn broek kreeg tijdens de landing in het natte gras… In de verte kwam er ook nog eens een donkere lucht aan… Slecht nieuws dus! De sprong zou niet doorgaan omdat het door het slechte weer dat op komst was te gevaarlijk zou zijn! BALEN!!! Dus ik kreeg mn geld terug en alles werd opgeruimd en ingeladen om terug naar Paramaribo te gaan. En al vrij snel werd de lucht steeds lichter en er is geen druppel regen meer gevallen… Het had dus makkelijk gekund! :-S Nou ja, het staat nu in ieder geval op mn verlanglijstje van dingen die ik ooit nog eens wil doen na alle verhalen van de anderen!

Terug in Paramaribo maar weer een taxi naar huis genomen en de rest van de dag niet veel meer gedaan. Zaterdag weer eens lekker uitgeslapen (tot 8.00!) en een rustige dag ervan gemaakt. Omdat we vrijdag door de sprong niet naar de stage konden, zouden we zaterdag aan het verslag gaan werken. Zo gezegd, zo gedaan en dus niet echt een spectaculaire dag.

Zondag weer vroeg op omdat we de vogeltjeswedstrijd op het Onafhankelijkheidsplein wel eens wilden zien! Die begint rond 7.30 dus wilden we om 7.00 weg fietsen. Maar helaas… Twee minuten voordat we wilden gaan begon het te regenen! Uiteindelijk zijn we dan ook pas om 8.45 met een toeristische route (onderweg nog een zwembad ontdekt die dichter bij ons huis is, dus daar kunnen we naar toe lopen!) naar het centrum gefietst en onze fietsen ingeleverd. Omdat de regentijd hier begint en we ook nog eens vaker thuis mogen werken en eind december 1,5 week vakantie hebben vonden we dat we te weinig gebruik zouden maken van onze fietsen om de huur weer met een maand te verlengen. Het was overigens net op tijd, want de laatste vijf minuten van de fietstocht voelde ik opeens ieder richeltje en groefje in de straat en werd mn band steeds zachter… (Ja pap, ik had hem vorige week nog opgepompt!) Helaas zijn de busstakingen wel nog steeds aan de gang dus zijn we naar huis gelopen (we vonden het zonde om weer een taxi te nemen!)

Eerst toch nog maar even langs het Onafhankelijkheidsplein gelopen waar toch nog wel redelijk wat vogeltjes waren. Die wedstrijd houdt in dat heel veel mannen met hun kooitje met daarin een klein zangvogeltje naar het plein komen. Daar staat dan bij elke kooi een scheidsrechter en de vogel die in een bepaalde tijd de meeste melodietjes laat horen wint een prijs. Tsja, dat leek ons wel grappig! Die vogeltjes zijn sowieso heel populair hier. Je ziet overal mannen (en dan vooral een beetje de stoere mannen) met hun kooitje zitten, lopen, rijden, fietsen, enz. Ze gaan echt overal mee naar toe!

Daarna doorgelopen naar de Waterkant om onder het genot van een stukje cake van het uitzicht en de rust te genieten. Hier kregen we de tip van een Surinamer dat er op de Keizerstraat een Chinese markt was waar van alles verkocht werd. Dus toen we genoeg genoten hadden zijn we daar maar naar toe gelopen. Er werden her en der ook wat hapjes verkocht die we niet kenden en wel wilden uitproberen. Het nadeel van die Chinezen is alleen dat ze bijna allemaal alleen maar Chinees spreken en we dus geen idee hadden wat we uiteindelijk aten… Maar het was wel lekker!

Vervolgens nog even doorgelopen naar de St. Paulus en Petrus kerk (het grootste houten bouwwerk van Suriname en waarschijnlijk van heel Zuid-Amerika) en daar nog even wat fotootjes gemaakt. We wilden ook achter de kerk kijken omdat daar een mooie tuin zou zijn, maar we konden geen ingang van deze tuin vinden… Dus hebben we alleen maar de toppen van de bomen gezien.

Daarna maar eens koers richting huis gezet. Onderweg nog even een foto gemaakt van het plein van 10 oktober (trouwdag van mn ouders, dus dat vond ik wel grappig!) en nog wat bezienswaardigheden die we normaal vanuit de bus wel zien maar dan niet kunnen fotograferen. Na een tocht van zo’n 2 uur waren we weer thuis. En dat was weer goed gepland want de rest van de middag heeft het behoorlijk veel geregend…

Maandag zou het erg druk zijn op ons lab dus werd ons aangeraden om thuis te werken. Tsja, dat moet dan maar he! Door de nog steeds voortdurende busstakingen kwam dat ook wel goed uit eigenlijk…

Vandaag zijn we dus ook maar lopend naar de stage gegaan en we blijven hopen dat ze snel weer gaan rijden. Het is nu al dag 8 van de stakingen en ik neem aan dat die chauffeurs ook weer eens geld nodig hebben...

Liefs, Karin